Stowarzyszenie strzeleckie rekonstrukcyjno-kolekcjonerskie im. 2 Korpusu Polskiego
Historia
Kto nie zna swojej historii, jest gotów przeżyć ją jeszcze raz.
Rekonstrukcja
Odtwarzamy uzbrojenie oraz wyposażenie 2 KP.
Pamięć
Dbamy o pamięć.
wpisane do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonej przez Prezydenta Miasta Poznania pod nr 187
Uzbrojenie
Odtwarzamy wyposażenie i uzbrojenie 2 Korpusu Polskiego.
Karabiny maszynowe
Bren, Browning M1919 i Vickers
Lee-Enfield
Karabiny Lee-Enfield
Sten
Pistolet maszynowy Sten
Tommy gun
Pistolet maszynowy Thompson
Colt M1911A1
Automatic Pistol, Caliber.45, M1911A1
Rewolwer Enfield No.2
Pistol, Revolver, 38 No.2 Mk I
Szlak bojowy
Od Buzułuku do Londynu.
18 sierpnia 1941
Formowanie
Generał Anders objął obowiązki dowódcy Armii Polskiej w ZSRR 18 sierpnia 1941 roku. Stan armii ustalono na 30 000 ludzi. Rejonem formowania armii był okręg Buzułuku. Łącznie wcielono do Armii 25 115 osób, w tym 960 oficerów. Zalążki oddziałów dywizji rozpoczęto formować we wrześniu 1941 r.
21 lipca 1943
2 Korpus Polski
Został utworzony 21 lipca 1943 z dowództwa i jednostek Armii Polskiej na Wschodzie na podstawie rozkazu i wytycznych Naczelnego Wodza, generała broni Władysława Sikorskiego z 16 i 29 czerwca 1943, w północnym Iraku, w rejonie Kirkuku i Ałtun Kapon. W sierpniu i wrześniu 1943 korpus przegrupowano do południowej Palestyny.
Maj 1943 - kwiecień 1945
Działania bojowe
Po uzyskaniu pełnej zdolności bojowej 2KP odniósł wiele sukcesów podczas zdobywania Włoch wiążąc w walkach wiele Niemieckich dywizji, często lepiej uzbrojonych:
Bitwa o Monte Cassino 11 do 29 V 1943
Bitwa o Ankonę 7 VI do 18 VII 1943
"Via Emiliana" 10 X 1944 - wiosna 1945
Bitwa o Bolonię od początku do 21 IV 1945
1945 - 1947
Dyslokacja i rozformowanie
Po zakończeniu działań wojennych żołnierzy korpusu, którzy zadeklarowali powrót do kraju skierowano do obozów repatriacyjnych. Obozy pozostawały pod opieką władz brytyjskich, które organizowały transporty do Polski. Z ramienia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej nad powrotem żołnierzy do kraju czuwała Polska Misja Wojskowa we Włoszech pod kierownictwem płk. Kazimierza Sidora.
Bez
Ostatniego
Rozdziału
Dowództwo 2 Korpusu
Dowódcy poszczególnych struktur organizacyjnych.
gen. bryg. Roman Odzierzyński
Dowódca artylerii
gen. dyw. Władysław Anders
Dowódca Korpusu
płk inż. Konstanty Skąpski
Dowódca saperów
Żołnierze! Kochani moi Bracia i Dzieci! Nadeszła chwila bitwy. [...] Zadanie, które nam przypadło zasławi na cały świat imię żołnierza polskiego. W chwilach tych będą z nami myśli i serca całego narodu, podtrzymywać nas będą duchy poległych naszych towarzyszy broni. Niech LEW mieszka w Waszych sercach!.
Dowódca 2 Korpusu
W. Anders, gen.
Skontaktuj się
Jeśli chcesz nam coś przekazać, zadać pytanie lub po prostu dołączyć do naszego grona; napisz.
Informujemy, że administratorem podanych dobrowolnie danych osobowych jest Stowarzyszenie strzeleckie rekonstrukcyjno-kolekcjonerskie IM. 2 KORPUSU POLSKIEGO, z siedzibą przy ul. Królewskiej 25/4, 60-688 Poznań. Dane osobowe będą przetwarzane w celu obsługi przesłanego zapytania. Podstawą prawną przetwarzania jest prawnie uzasadniony interes administratora (art. 6 ust. 1 lit. f Ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r.). Dane przetwarzane będą przez okres niezbędny do obsługi zapytania.
Ma Pani/Pan prawo dostępu do danych osobowych, żądania ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania oraz prawo do wniesienia sprzeciwu. W przypadku uznania, iż przetwarzanie danych osobowych Pani/Pana dotyczących narusza przepisy ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r. ma Pani/Pan prawo wniesienia skargi do organu nadzorczego – Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych.
Podając adres e-mail oraz numer telefonu, wyrażasz zgodę na kontakt z naszej strony za pośrednictwem telekomunikacyjnych urządzeń końcowych.
Karabiny maszynowe
Ręczny karabin maszynowy Bren był zespołową bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowanie przez przekoszenie zamka w płaszczyźnie pionowej[2]. Zasilanie magazynkowe z magazynka pudełkowego o pojemności 30 naboi (w praktyce ładowano do 29, gdyż część magazynków pochodzących od kooperantów zacinała się przy pełnym załadowaniu). Lufa wymienna zakończona stożkowym tłumikiem płomieni. Broń standardowo wyposażona w dwójnóg. Mogła być też używana w roli uniwersalnego karabinu maszynowego na specjalnym trójnogu. Ciężki karabin maszynowy Browning M1919A4 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy, ryglowanie ryglem wahliwym. Strzelanie tylko ogniem ciągłym. Zasilanie taśmowe (taśma parciana, podczas wojny koreańskiej stosowano taśmę metalową, jednak prowadziło to do szybszego zużycia mechanizmów karabinu). Lufa niewymienna, ciężka, chłodzona powietrzem w walcowej, perforowanej osłonie zakończonej odrzutnikiem. Broń strzelała z podstawy trójnożnej. W zależności od wersji karabin ważył pomiędzy 11 a 13 kg, a jego podstawa ważyła od 18 do 23 kg. Amunicja była podawana z taśmy, skrzynka amunicyjna z taśmą na 250 naboi ważyła 10 kg. Dodatkowo karabin wymagał około 4,3 l wody na chłodzenie lufy. Jeden karabin był zazwyczaj obsługiwany przez ośmioosobową drużynę żołnierzy – jeden z żołnierzy był strzelcem, jeden podawał amunicję, a reszta pomagała przenosić karabin, skrzynki amunicyjne i części zamienne. Lufa karabinu była chłodzona przez odparowania (ang. "evaporative cooling") – lufę otaczał zbiornik wypełniony wodą, gorąca para ze zbiornika odprowadzana była wężykiem do stojącej nieopodal chłodnicy (zazwyczaj po prostu kanistra, do którego wlano trochę wody na dno)[1]. Cały karabin miał 1,1 m długości, praktyczna szybkostrzelność wynosiła pomiędzy 450 a 600 strzałów na minutę, a zasięg wynosił trochę ponad 4 km. Używał standardowej amunicji brytyjskiej kalibru 0,303 cala (7,7 x 56 mm). Istniała także wersja kalibru 0,5 cala (12,7 mm) – Vickers .5".
Karabin No. 4 Mk I był indywidualną bronią powtarzalną. Zamek czterotaktowy, ślizgowo-obrotowy. Ryglowanie za pomocą dwóch rygli umieszczonych w tylnej części trzonu. Zasilanie z wymiennego magazynka pudełkowego o pojemności dziesięciu naboi. Przyrządy celownicze składały się z muszki i celownika ramkowego z dwoma przeziernikami. Przy złożonej ramce używa się przeziernika stałego (nastawa bojowa), po podniesieniu ramki widoczny staje się drugi, regulowany przeziernik. Broń była wyposażona w bagnet Mk II mocowany pod lufą.
Pistolet maszynowy Sten działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Zasilanie w naboje z dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 32 naboje, przystawianego z lewej strony. Z prawej strony, naprzeciw magazynka znajdowało się okno wyrzutnika łusek. Do zabezpieczenia pistoletu przy zamku napiętym służyło wycięcie na rączkę zamkową w tylnej części komory zamkowej, a przy zamku zwolnionym – otwór w lewej ściance komory zamkowej (niektóre serie nie miały żadnego zabezpieczenia przy zamku zwolnionym). Przyrządy celownicze stałe, bez możliwości regulacji, ustawione na odległość 100 jardów (91 m). Celownik przeziernikowy i muszka przyspawana do komory zamkowej (Mk II) lub osłony lufy (Mk I, Mk III). Kolba metalowa doczepiana, występująca w kilku wariantach, bez chwytu pistoletowego (z wyjątkiem wersji Mk V). Mechanizm spustowy znajdował się w obudowie pod komorą zamkową, znajdował się w niej także przełącznik rodzaju ognia w postaci poprzecznego kołka przesuwanego w lewo (ogień ciągły) lub prawo (ogień pojedynczy).
W Stanach Zjednoczonych Thompson był początkowo używany przez siły porządkowe, przede wszystkim przez FBI aż do 1976, kiedy został wycofany ze służby. Wszystkie Thompsony będące własnością rządu amerykańskiego zostały zniszczone z wyjątkiem kilku egzemplarzy muzealnych. Obecnie oryginalny i sprawny model z 1928 kosztuje około 15 000 $. Łącznie wyprodukowano około 1,7 mln[1] sztuk tej broni, z czego 1 387 134 egzemplarzy uproszczonego modelu M1 używanego w czasie II wojny światowej.
amerykański pistolet samopowtarzalny kalibru.45. Wywodzi się z konstrukcji zaprojektowanej przez Johna Browninga w 1900. W roku 1911 Colt M1911 wszedł do wyposażenia armii amerykańskiej, a w 1926, po kolejnych niewielkich zmianach wynikających z doświadczeń I wojny światowej, opracowano wersję M1911A1 którą można rozpoznać po podfrezowaniu w okolicy spustu, które ma ułatwiać strzelanie z tego pistoletu osobom o krótszych palcach, oraz tylnej części chwytu (poniżej bezpiecznika) z frezowanymi podłużnymi nacięciami zmniejszającymi obracanie się broni na boki. Amunicję pistoletu stanowiły naboje.45 ACP (11,43 mm) (0,45 cala) z pociskiem o wadze 15,2 g, wystrzeliwanym z prędkością 250 m/sek. Ze względu na użycie mocnego naboju pistolet ma zamek ryglowany w momencie strzału. Odrzut powoduje cofnięcie się lufy połączonej z zamkiem. Lufa przymocowana jest do szkieletu obrotowym łącznikiem, który ściąga ją do dołu podczas cofania (tzw. przekoszenie lufy), występy na górnej powierzchni lufy wysuwają się z opór ryglowych zamka – następuje jego otwarcie i ruch do tyłu, który wyrzuca pustą łuskę, a następnie wracając do przodu ładuje kolejny nabój. Magazynek jednorzędowy z siedmioma nabojami[1] umieszczony jest w rękojeści. Zabezpieczenie pistoletu stanowią trzy bezpieczniki ręczny bezpiecznik skrzydełkowy, zewnętrzny kurek ustawiany w położenie zabezpieczone oraz bezpiecznik chwytowy z tyłu rękojeści, który pozwala na oddanie strzału jedynie przy właściwym ułożeniu pistoletu w ręce. Oprócz wersji kaliber 0,45 używanych w armii amerykańskiej, wyprodukowano również egzemplarze w brytyjskim kalibrze .455 Auto dla Wielkiej Brytanii i Kanady, oraz egzemplarze licencyjne w Norwegii i Argentynie. Pistolet w czasie II wojny światowej był etatowym wyposażeniem oficerów i podoficerów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (m.in. żołnierzy 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej) oraz niektórych oddziałów partyzanckich działających na terenie okupowanej Polski. Ze względu w trudności w zaopatrzeniu w amunicję.45 ACP pistolety dla oddziałów partyzanckich były produkowane w wersji strzelającej używanym przez Niemców nabojem 9x19 Parabellum. Umożliwiało to używanie zdobycznej amunicji. Pistolety bazujące na pierwotnej konstrukcji są nadal produkowane, choć obecne modele mogą różnić się od oryginału. Najczęściej spotykane modyfikacje to przekalibrowanie broni na słabszą amunicję oraz zmiana magazynków z jednorzędowych na dwurzędowe.
Enfield No.2 Mk I* był rewolwerem o szkielecie dzielonym. Mechanizm spustowy DAO (z wyłącznym samonapinaniem). Iglica znajduje się na główce kurka. Bęben sześcionabojowy.
